خبرگزاری میگنا- یکی از ویژگی های فرهنگی ما ایرانیان این است که معمولا درباره هر چیزی دوست داریم “نظری” بدهیم و البته چاشنی آنرا با اصطلاحاتی همچون چقدر خوب است، چقدر زشت است، گناه است، بد است، مثل بقیه است، و ده ها جمله این چنینی تکمیل کنیم و گویی اگر نظری ندهیم نشان از نا آگاهی و نادانی ماست و به همین دلیل روزانه در معرض صدها “#قضاوت ” قرار می گیریم.
اما سوال این است که مگر قضاوت کردن چه اشکالی دارد؟
بهتر است پاسخ این سوال را با یک مثال بگویم. اگر بخواهیم یک غذای جدید را تجربه کنیم، ممکن است از روی شکل ظاهر یا رنگ غذا یا بو فورا نظر دهیم که غذای خوبی نیست پس نمی خورم. حال آنکه اگر این مهارت قضاوت کردن! را کنترل کنیم و با “#پذیرش ” به استقبال آزمودن غذا برویم و لذت تجربه کردن را از خود نگیریم، آنگاه چه بسا طعم واقعی غذا را بهتر متوجه شویم. این موضوع در همه تجربه های زندگی وجود دارد. ذهن بی قرار و مضطرب اغلب تلاش می کند با قضاوت عجولانه، لذت پذیرش یک تجربه جدید را از ما بگیرد و چه بسا دلیل بسیاری از روزمرگی های ما همین قضاوت ها باشد!
بدون دیدگاه